എത്രമാത്രം...

കരഞ്ഞും കലഹിച്ചും
ചിരിച്ചും വിയര്‍ത്തും
നമ്മള്‍
നടന്ന വേനലുകള്‍ എത്ര....

ഒഴുകിയോലിച്ച്
വീശിയടിച്ച്
നമ്മള്‍
അലഞ്ഞ താഴ്വരകളെത്ര....

മുറിഞ്ഞുണങ്ങി
വേര് ചീഞ്ഞ്‌
നമ്മള്‍
തേടിയ ആഴങ്ങലെത്ര ....

നിന്നിലലിഞ്ഞ്
നിന്നോടുരുകിയ
നിലാവിന്റെ
വേര്‍പാടെത്ര...

നിന്നെ

നിന്നെ സ്നേഹിച്ചിടത്തോളം
സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല മറ്റാരെയും. .

നിന്നെ കാത്ത്തിരുന്നിടത്തോളം
കാതിരുന്നിട്ടില്ല മറ്റാരെയും. .

നിന്നെ
വെറുത്തിടത്തോളം വെറുത്തിട്ടില്ല
മറ്റാരെയും.

ഇവനെക്കൂടി

വസന്തത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍നിന്നു
പൊഴിഞ്ഞു വീണ നിലാവായിരുന്നു നീ.
ആര്ത്തുപെയ്യുന്നോരിടവപ്പാതിയില്‍
തെളിഞ്ഞുമിന്നിയോരിടിവാളിലായിരുന്നു
ഞാനാദ്യമായി നിന്നെക്കണ്ടത് .

പൂത്ത വാകയിലും, ചെമ്പരത്തിയിലും, ചെത്തിയിലും
എന്റെ കണ്ണിലെ ചുവന്ന ഞരമ്പുകളിലും
പിന്നീടോഴുകിയത് നീയായിരുന്നു...
പ്രപഞ്ച രഹസ്യങ്ങളുടെ പ്രവാഹം !

പ്രണയമെന്നു ആദ്യംവിളിച്ചത് നീയായിരുന്നു.
പക്ഷെ എനിക്കത് വിപ്ലവമായിരുന്നു.
സ്വന്തം ഭൂതകാലത്തില്‍നിന്നു
വിശപ്പിന്റെ ആത്മാവിനെ തിരയുന്ന വിപ്ലവം.

പ്രത്യയ ശാസ്ത്രങ്ങളുടെ പേമാരയില് കഴുകിത്തെളിഞ്ഞത്
നിന്റെ കപട മുഖം.
നഷ്ട്ടങ്ങളുടെ കണക്കുപുസ്തകത്തില്‍
ദശാംശങ്ങല്‍ക്കപ്പുറമഎന്നെ കാണാത്തത്
.........